LATA 1906 - 1918

Początki szkolnictwa w Żołyni Dolnej sięgają 1906 roku. W roku szkolnym 1906/1907 nauka odbywała się w wynajętym domu. W pierwszym półroczu uczyła Antonina Brzyska, w drugim Emilia Demkowiczówna. W 1908 r. w wyniku konkursu ogłoszonego przez Radę Szkolną Krajową, stałym nauczycielem jednoklasowej szkoły mieszanej został Stefan (Michał?) Rejman. Od 1911 - 1914 r. oprócz codziennych lekcji prowadzone były niedzielne zajęcia dopełniające. Sale lekcyjne były wynajmowane u miejscowych gospodarzy: Szymona Kochamana i Beniamina Stempla. W. 1913 r. nastapiła kolejna zmiana nauczycieli. 

W lutym 1914 r. mianowano nowego kierownika szkoły - Józefa Drzewickiego. Później w kolejnych latach zmieniali się zarówno kierownicy jak i nauczyciele. Podsumowując ten okres można stwierdzić dużą rotację nauczycieli. Ciągłe zmiany nie wpłynęły pozytywnie na frekwencję uczniów i otrzymywane przez nich wyniki w nauce. W salach brakowało podstawowego wyposażenia, a nauka odbywała się jedynie pamięciowo. 

LATA 1919-1929

W roku szkolnym 1918/1919 dalej notowano niską frekwencję wśród uczniów. Przyczyniały się do tego działania wojenne i epidemie. Przez następne lata aż do 1929 roku następowały zmiany związane z organizacją szkolnictwa, jak również zmiany w składzie zespołu nauczycieli. 

LATA 1930-1953

Na temat działalności szkoły zachowało się niewiele informacji w tym okresie. W czasie okupacji niemieckiej nie zaprzestano nauki. W trudnych warunkach, z nieplanowanymi przerwami dzieci uczyły się w prywatnych domach. O budowie szkoły z prawdziwego zdarzenia zaczęto myśleć dopiero po zakończeniu II wojny światowej. W maju 1953 r. Jan Wróblewski oraz przedstawiciele KOmitetu Rodzicielskiego zwołali zebranie, którego celem był wybór Komitetu Budowy Szkoły w Żołyni Dolnej. 

NOWA SZKOŁA

Nowy rozdział w dziejach szkoły przypada na przełom lat pięćdziesiątych i sześdzieciątych. Staraniem Społecznego Komitetu i Gromadzkiej Rady Narodowej rozpoczęto budowę. Z dniem 07.IX.1963 r. kończy się wędrówka po domach. 141 dzieci i 4 nauczycieli wchodzi do nowego budynku wznoszonego czynem społecznym przez 10 lat. W kolejnych latach szkolnych powstają biblioteka szkolna, klaso-pracownia fizyko-chemiczna, języka polskiego, historii, zajęć praktyczno-technicznych. W latach 60-tych i 70-tych w szkole uczyło od 4 do 9 nauczycieli. Działało harcerstwo, uroczyście obchodzono pasowanie pierwszoklasistów, święta państwowe i rocznice, zbierano makulaturę. 

Ze względu na podniesienie stopnia organizacyjnego szkoły (klasy I-VIII) powstały trudności lokalowe i brak sal lekcyjnych. W lutym 1990 roku podjęto decyzję o rozbudowie szkoły. Po dwóch latach oddano do użytku nową część szkoły, w której znalazły się dwie sale lekcyjne i sala gimnastyczna. 

We wrześniu 2001 r. Rada Pedagogiczna szkoły w porozumieniu z Radą Szkoły zatwierdziła uchwałę o podjęciu starań o sztandar dla szkoły. Cały rok szkolny 2000/2001 trwały przygotowania do przyjęcia sztandaru. Równocześnie szkoła uzyskała imię Batalionów Chłopskich.